ایرج میرزا

بر سر در کاروانسرایی                             تصویر زنی به گچ کشیدند

ارباب عمائم این خبر را                                  از مخبر صادقی شنیدند

گفتند که وا شریعتا, خلق                                روی زن بی نقاب دیدند

آسیمه سر از درون مسجد                           تا سر در آن سرا دویدند

ایمان و امان به سرعت برق                 می رفت, که مومنین رسیدند

یک آب بریخت، آن یکی خاک                     یک پیچه ز گل بر او بریدند

ناموس به باد رفته ای را                   با یک دو سه مشت گل خریدند

چون شرع نبی از این خطر جست                  رفتند و به خانه آرمیدند

غفلت شده بود، خلق وحشی                چون شیر درنده می جهیدند

بی پیچه زن گشاده رو را                               پاچین عفاف می دریدند

لبهای قشنگ و خوشگلش را                          مانند نبات می مکیدند

بالجمله تمام مردم شهر                                در بحر گناه می تیپیدند

درهای بهشت بسته می شد                     مردم همه می جهنمیدند

می گشت قیامت آشکارا                            یکباره به صور می دمیدند

طیر از وکرات و وحش از جحر                       انجم ز سپهر می رمیدند

این است که پیش خالق و خلق                        طلاب علوم رو سفیدند

با این علما هنوز مردم                                        از رونق ملک نا امیدند