هوشنگ ابتهاج .... پرده افتاد
پرده افتاد
پرده افتاد
صحنه خاموش
آسمان و زمین مانده مدهوش
نقش ها رنگ ها چون مه و دود
رفته بر باد
مانده در پرده گوش
رقص خاموش فریاد
پرده افتاد
صحنه خاموش
وز شگفتی این رنگ و نیرنگ
خنده یخ بسته بر لب
گریه خشکیده در چشم
پرده افتاد
صحنه خاموش
و آن نمایش
که همچون فریبنده خوابی شگفت
دل از من همی برد پایان گرفت
و من
که بازیگر مات این صحنه بودم
چو مرد فسون گشته خواب بند
که چشم از شکست فسون برگشاید
به جای تماشاگران یافتم خویشتن را
شگفتا ! که را بخت آن داده اند
که چون من
تماشاگر بازی خویش باشد ؟
وز این گونه چون من
تراشد
فریب دل خویشتن را
که آخر رگ جان خراشد ؟
بلی پرده افتاد و پایان گرفت
فسونکاری این شب بی درنگ
و من در شگفت
که چون کودکان
بخندم بر این خواب افسانه رنگ ؟
و یا در نهفت دل تنگ خویش
بگریم بر اندوه این سرگذشت
هوشنگ ابتهاج
نیما یوشیج
ترا من چشم در راهم
ترا من چشم در راهم شباهنگام
که میگیرند در شاخ (تلاجن) سایه ها رنگ سیاهی
وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم
ترا من چشم در راهم
شباهنگام ٬ در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند ؛
در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به دام سرو کوهی دام
گرم یاد آوری یا نه ٬ من از یادت نمی کاهم ؛
ترا
من
چشم
در
راه
ه
ه
م
تقدیم به بهترین . . . . . .
ای همه پاکی و ایثار و صداقت
ای همه عشق و محبت
به تو می اندیشم
به تو ای آیت مهر
به تو ، ای خوب تر از جلوه ماه و مهتاب
تو لطیفی و پر از ناز ، چو گل
تو زلالی و پر از لطف ، چو آواز نسیم
چه شرابی که به پیمانه من ریخته ای ؟
چه شراری تو به جان و دلم انگیخته ای ؟
ای چراغ شب ظلمانی من
ای سراسر همه شور ، ای سراپا همه نور
ای فروغ غم پنهانی من
به تو می اندیشم ، ای گل به تو می اندیشم
به تو ای آیت مهر
به تو ای خوب تر از جلوه ماه و مهتاب
همه جان من ، از چشمه ایثار تو سیراب شده
مادر دهر کجا چون تو بزاید ، هیهات
روز شادی و جوانی ، همه جا همره من
روز پیری و غم و خسته دلی یاور من
شده ام در بر شطرنج تو مات
مادر دهر کجا چون تو بزاید ، هیهات
همه آثار من از عشق تو
پر نقش و نگار
همه گفتار من ، از وصف تو
رنگین چو بهار
من چه دارم که به تو هدیه کنم
ای سراسر همه شور
ای سراپا همه نور
می رسد پیک نسیم می وزد باد بهار
باز با درد گران باز با حال نزار
به تو می اندیشم ای گل
به تو می اندیشم